هیولا

از بین این همه دارویی که تو روانپزشکی توزیع می‌شه واقعاً کم پیدا می‌شه دارویی که نقش درمانی داشته باشه، یعنی مثلاً دارو رو بهت بدن و بگن: آره دو ماه، شیش ماه یا یه سال اینو بخور خوب می‌شی. بقیه‌ی داروها نقش کنترلی دارن. از بین داروهای کنترلی هم خیلی کم هستن داروهایی که مصرفشون کارکرد مغز رو به حالت عادی برگردونه، یعنی حداقل موقتاً کاری کنه که انگار چیزی نیست. بیشترشون این طوری هستند که میان قسمت مشکل‌دار مغز رو از کار می‌دانزن و قاعدتاً بقیه‌ی قسمت‌ها هم.
تازه کی گفته کسی که که مغزش مثل مغز تو کار نمی‌کنه مشکل داره و باید خاموشش کرد؟ یعنی روانپزشکی یه روش علمیه برای خفه کردن دگراندیشی؟ یعنی دیوونه‌های اکثریت حق دارن دیوونه اقلیت رو کنار بندازن؟
تا این جا می‌شه گفت هم با هم با داروهایی روانپزشکی مخالفم هم با خود روانپزشکی. ولی به این فکر کردین که اگه یه آدم نتونه خودشو تحمل کنه چی؟